Wat mij de afgelopen maanden steeds meer raakt, is dat er alleen maar aandacht schijnt te zijn voor Corona, ziekenhuizen die vol zijn, wel of niet vaccineren. En begrijp me niet verkeerd, je kunt er ook niet omheen, tenzij je je compleet afsluit voor de wereld om je heen. En ik sluit me er zeker niet voor af, met respect voor ieders mening.
Maar wat me ronduit ook pissig maakt (excuseer, maar ik schrijf ’t maar even op zoals ik denk) is dat er een totaal gemis aan aandacht lijkt te bestaan voor al die andere nare consequenties die de lock down heeft. En het valt niet alleen mij op. Ook van collega’s uit de zorg en huisartsen hoor ik dat zij zich zorgen maken.
Ik roep even:
- Kinderen die steeds somberder worden
- Kinderen die in een onveilige thuissituatie zitten
- Kinderen die alleen maar horen dat ze nu een achterstand oplopen
- Ouders die én moeten werken, kinderen verzorgen en leerkracht moeten zijn
- Mensen die forse toename van angstklachten hebben en vastlopen in hun hoofd
- En zo kan ik nog wel even doorgaan…….
Maar wat in mijn ogen minstens zo erg is als die pandemie, is de plaag van EENZAAMHEID. Eenzaamheid is een gemis aan nabijheid. Dat is voor het brein een alarmerende situatie, nog even los van alle angsten die er al extra ontstaan door Corona. Ik kan dat woord zo langzamerhand niet meer horen.
Ik beschouw mezelf als een geluksvogel dat ik mijn werk kan blijven doen, juist nu dat steeds harder nodig blijkt te zijn. Ik zie dus mensen, zij het op afstand, ik kan in gesprek. Velen komen hun huis nauwelijks uit, missen contacten op het werk of op school en ons brein vindt dat niet normaal. Het vereenzaamt, het is gebouwd op liefde, waardering, koestering, aanraking en dat is er nu voor velen niet. Daarom blijf ik hardnekkig zoeken naar wat ik wel kan doen om nabijheid te bieden.
Ik heb het besluit genomen om online behandelingen aan te bieden met beeldbellen. Voor diegenen die hun huis niet uitkunnen of verder weg wonen, zodat ze tijdig ondersteuning kunnen krijgen en niet verder de helling afglijden. Mocht jij dit lezen en denken, ik kan die steun nu heel goed gebruiken, mail me dan zodat ik met je mee kan denken.
Verder ga ik in mijn volgende Masterclass Breng je brein tot rust op woensdag 10 februari om 19.30 uur (je kan hier inschrijven als je daarbij wil zijn) dieper in op Eenzaamheid.
Wat raakt jou het diepst, waar worstel jij nu mee en waar zou jij antwoorden op willen? Mail me graag je vragen als je die hebt, dan kan ik die meenemen in de voorbereiding hiervan. Ik wil zoveel mogelijk mensen bereiken met deze Masterclass, dus als je wil delen met anderen, stuur ze gerust deze mail door. Een sneeuwbal is ooit begonnen met een enkele sneeuwvlok. Hoe meer mensen ik kan bereiken, hoe meer zij hoop ik ook kunnen reiken naar mensen, zodat eenzaamheid bespreekbaar mag zijn. Het taboe eraf mag en we op die manier vanuit je kwetsbaar opstellen, juist met anderen verbinding kan maken.
Ik reik naar je uit, wil je laten weten dat wanneer je vastloopt, het zó belangrijk is dat jij ook uitreikt. Je iets kan doen door anderen te laten weten wat jij nu nodig hebt. En daarin verbinding met anderen kan zoeken. Als je er alleen niet uitkomt, laat je huisarts weten dat het niet goed met je gaat. Echt, je hoeft het niet alleen toe doen!
