Wat kreeg ik fijne reacties op mijn mail van vorige week over 4 mei en De Keuze. En wat een indrukwekkende avond die 4e mei. Hoewel de zon niet scheen, het waaide en regende, toch zong er een merel in de achtertuin, wat me in een vingerknip deed beseffen hoe dankbaar ik ben voor Vrijheid.
De voordracht van Roxane van Iperen raakte tot in de ziel. De verhalen over de vrouwen in het verzet, waarover het eigenlijk nooit gaat. Dat we collectief niet keken naar wat er mis was, dat het verhaal eigenlijk incompleet is.
Als je je brein er al om heen kan vouwen, hoe het écht moet zijn geweest, dan kan ik me zo goed voorstellen dat je niet meer wilt denken aan alle gruwelijkheden, dat je die verdringt. Zodat het trauma uiteindelijk steeds dieper wegzakt naar een plek in je onderbewustzijn. Waar je het ogenschijnlijk niet meer voelt. Waar het blijft broeden en gisten, maar niet verdwenen is, zoals Eva Edith Eger en vele anderen vertellen in hun verhalen.
Die incomplete verhalen, het brein houdt daar niet van. Het blijft zoeken naar een compleet verhaal, het is zijn hoofdtaak! En als ons brein niet alle informatie heeft, gaat het putten uit de oude verhalen die in je brein aanwezig zijn. In dat onderbewustzijn, waar ze broeden en gisten en dat heet trauma. Je onbewust in patronen duwend om je leven zo goed als mogelijk te leven. Waar het langzaamaan je lijf beïnvloedt, je berooft van energie en die je uiteindelijk ziek kunnen maken.
Na de oorlog wilden mensen vergeten, óók die zaken die het daglicht niet konden verdragen. En werd in het brein een ander verhaal geschreven, zodat de schuld en schaamte geen kans konden krijgen. In het onderbewustzijn ontspint zich een ánder verhaal dat vorm krijgt in een patroon dat je niet dient. Vanuit overlevering van ouders op kinderen, ontstaan familiepatronen, om te zorgen dat je veilig blijft.
En hebben de opvoeding, de verhalen van onze voorhouders wel degelijk een grote invloed op wie en wat wij zijn geworden. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, ‘wie niet werkt zal niet eten’, het zijn maar paar van de echo’s uit mijn jeugd. Het was de tijdsgeest en nimmer een oordeel over ouders.
In mijn werk zie ik veel vrouwen die met die echo leven. Die ze gevormd heeft in een vastzittend maar schurend patroon van altijd maar doorgaan. Die in hun werk zorgdragen voor anderen, maar die niet uit hun mond niet uit kunnen krijgen dat ze het eigenlijk niet meer trekken. Doorgaan totdat ze de glijbaan helemaal zijn afgegleden en dat zelf als laatste doorhebben. En zich heimelijk schamen dat juist zij, omdat je het voor zou moeten leven, nog niet is gelukt om daar controle over te krijgen. Ze verlangen innig naar rust en ruimte voor zichzelf, weer energie hebben en met plezier en voldoening hun werk doen.
Ik wil het wel van de daken schreeuwen dat het beter kan. Dat trauma, ook van jouw voorouders, doorklinkt in jouw verhaal en jouw patronen. En dat alles wat in je brein zit, ook in je lichaam zit en het dus van invloed is op jouw energie!
En je weet allang, dat oplossen is niet zo eenvoudig. Dat is een proces en geen Quick fix. Jouw brein speelt er zo’n belangrijke rol in en is een sleutel naar meer gevoel van voldoening, tevredenheid en dus levensgeluk. Het nieuwe normaal moet zijn dat je na je werkdag nog energie over hebt en de rest van de tijd voor jou is.
En daarom geef ik mijn Masterclass BRENG JE BREIN TOT RUST. Omdat die bewustwording zo belangrijk is voor jou en ik mijn kennis hierover wil delen. Dus ja, jij bent meer dan welkom om, morgenavond woensdag 12 mei 2021 om 19.30 uur te kijken naar mijn Masterclass. Weet je anderen die dit nodig hebben, deel gerust mijn mail. Inschrijven kan met deze link.
Raakt deze mail je meer dan je lief is, stuur me dan een bericht via de mail. Ik denk graag met je mee.
