Ze zit voor me en begint te vertellen hoe het haar afgelopen week is gegaan. Ik zie haar gezicht vertrekken, de tranen springen in haar ogen. ‘Het is weer helemaal fout gelopen deze week, alweer is het me niet gelukt om te stoppen met piekeren nadat een collega me via een mail liet weten dit ik iets fout had gedaan’.
‘En ik voel me al zo uitgerekt door die stomme corona maatregelen die er doorgedrukt worden, telkens moet het weer anders. Ik zeg het echt liever niet, maar Monique, ik trek het echt niet meer’.
Ik kijk haar in de ogen, zie hoe ze vecht tegen de tranen en herken feilloos de valkuil waar ze inschiet. Een diepgewortelde angst om fouten te maken.
Het liefst zou ik haar omarmen, maar 1,5 meter belet me dat. Ik concentreer me op onze verbinding en vraag haar oprecht of zij me kan helpen begrijpen wat zij voelt het woord ‘fout’. Zij vertelt dat ze perfectionist is en doet er nog een schep bovenop door te zeggen ‘en hoe ik het ook doe, het is het altijd net niet’ en dan heb je weer zo’n mail of app, waardoor direct overprikkeld raak. ‘Weet je hoe lang dat duurt voordat ik dan weer rustig wordt?’
‘Lang’, zeg ik, ‘veel te lang naar jouw gevoel’. Ze knikt zwijgend. Ik bespreek met haar dat wat zij perfectionisme noemt, misschien wel gewoon haar grote Hart is, dat er wil zijn voor anderen. Dat zij daarin heel zorgvuldig wil zijn, maar daardoor steevast de lat voor zichzelf wel heel erg hoog legt. Waardoor de druk oploopt en zij over haar grenzen heengaat. Het is even stil, ik zie haar ogen groot worden en zie dat het binnenkomt. Weer tranen, die bevestigen dat dit raakt.
Misschien herken je dit, dat eeuwige patroon van iedere keer voelen dat je net niet genoeg gedaan hebt, het net nog wat beter had gekund. En hoewel je dat weet, geloof je zo langzamerhand niet meer dat je daar iets aan kan veranderen.
Stel je eens voor, je komt thuis na een dag hard werken en je voelt aan je lichaam en je hoofd: Er is nog energie over! Je hebt ruimte in je hoofd om te luisteren naar je partner, je voelt je ontspannen en kan genieten. Je pakt nog net die laatste streep zon mee in de tuin, zonlicht op je lijf en daar geniet je zonder schuldgevoel van.
Ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt waar jij staat, maar weet ook dat het echt mogelijk is om hieruit te komen. Dat je echt kan leren om je hoofd stil te zetten wanneer jij dat wilt. Maar ik weet ook dat dat een proces is, stappen zetten en soms een lange adem hebben.
Het is een valkuil waarin ik veel vrouwen zie stappen. Een patroon dat zich telkens herhaalt, waardoor zij hun ambities telkens niet waarmaken. Ze hebben een groot verlangen met mooie dingen in de wereld te zetten, maar ze lijken net voor de eindstreep op te geven. En dat raakt me diep, omdat ik zie hoeveel potentieel zij in zich meedragen. Dat wat de wereld juist zo goed kan gebruiken.
En dat wat mij raakt, is de brandstof voor mijn Masterclass BRENG JE BREIN TOT RUST. Daarin laat ik je zien wat ervoor zorgt dat jij nu staat waar jij staat en laat ik je in 5 stappen zien hoe je daar weer uit kan komen. Ik deel mijn kennis met liefde, zodat jij uit je oude patronen kan gaan stappen, dat je leert hoe je veel meer grip in je leven kan krijgen, waardoor jouw kostbare energie niet meer weglekt.
Volgende week dinsdagavond op 8 juni om 19.30 ben je meer van harte welkom om mee te kijken! Inschrijven kan via deze link. Het is hoog tijd dat we leren ontdekken wat onze echte power en talenten zijn en om die ook echt in de wereld te gaan zetten. De wereld heeft ons allemaal nodig!
Mocht je nu al contact willen of heb je een vraag, dan mag je me natuurlijk mailen. Ik denk graag met je mee!
