Afgelopen weekend kwam het wachttijden spook in de GGZ weer in het nieuws. Ik hoorde een stukje van het NOS Journaal en las een artikel in Trouw. ‘Te lange wachttijden teisteren de geestelijke gezondheidszorg al jaren. Nu zeggen de instellingen: ze oplossen lukt niet.’ Ai, dat weet ik al zo lang………
Als je mij al langer volgt dan weet je dat ik jarenlang in de GGZ gewerkt heb. Heel eerlijk, ook nu ik in mijn eigen praktijk werk, raakt dit bericht raakt me diep. Ik ga je niet vervelen met alle regels en alle brandende hoepels, zoals ik ze noem. Het is een feit dat in de GGZ van ‘bovenaf’ strenge regels worden opgelegd, die gewoonweg niet waar te maken zijn.
De lat lag dus altijd héél hoog in de GGZ, met een dito werkdruk en stress tot gevolg. Wachtlijsten werden langer, terwijl het aantal collega’s dat ziek was of elders ging werken opliep. Kan je niks aan veranderen, dat hoort bij een bedrijf en misschien herken je dat in jouw eigen situatie. Uit groot verantwoordelijkheidsgevoel ging ik steeds harder werken, Corona stretchte dat alleen maar verder uit. Ik schrijf ’t zoals het is, ik voelde me schuldig, tekortschieten en ik schaamde me als ik klagende mensen aan de telefoon kreeg. Ik vond ook dat ik het niet kon maken om te stoppen met werken in de GGZ, want omdat ik het gevoel had dat ik dan faalde. Een spagaat waar ik veel te lang in bleef hangen. Totdat ik niet meer kon en ontslag nam.
Met het risico dat ik nu mensen raak, wil ik ’t over klagende mensen hebben. Klagen betekent voor mij heel hard roepen, maar zelf niet in beweging komen. Ik kan een te veel verhalen vertellen over mensen die eisten dat ze met spoed gezien werden, terwijl de verwijzing die urgentie niet aangaf zeg maar. Hoewel ik in kan voelen dat de nood soms hoog kan zijn, werd soms in de meest grove bewoordingen geëist om direct gezien te worden, ‘want ik heb er recht op’.
Dan raak je wat bij mij, omdat ik vind dat de zorg in Nederland nog steeds vele malen beter is dan elders in de wereld. Dat ik persoonlijk dankbaar ben dat mijn wieg in Nederland heeft gestaan, omdat ik hier de zorg krijg die nodig is als dat levensbedreigend is. En nee, ik wil hier niet de Corona discussie in, want daar gaat het niet om. Dus vroeg ik die mensen: Wat heeft u zelf al gedaan om uw klachten te verbeteren’? Vaak, té vaak, bleef het dan stil……
Ik heb zelf ook in de shit gezeten, maar heb me niet tegen laten houden door wachtlijsten om er iets aan te doen. Ik ging zelf op zoek naar hulp, wie kon mij helpen om beter om te leren gaan met waar ik mee te dealen had. En ja, dat betaalde ik dan soms gewoon zelf, ook al moest ik daar iets anders voor laten. En dat doe ik nog steeds, omdat ik geloof dat investeren in jezelf je per saldo altijd meer oplevert dan je investeert. Omdat je dan vooruitkomt, in plaats van wachten op een wachtlijst.
Blijft het hartverscheurend dat veel mensen met ernstig psychische klachten niet geholpen worden, zo lang moeten wachten. Omdat er geen ruimte is, omdat die soms ook ingenomen wordt door mensen die ook op andere manieren geholpen kunnen worden. En dat dit precies is waarom ik de GGZ heb losgelaten en verder te gaan in mijn eigen holistische praktijk. Juist omdat ik geloof in zelfredzaamheid én preventie: Hoe krijg je je leven weer op de rit pak je die opwaartse lijn weer op!
En wil ik je vragen: Hoe kijk jij hier tegenaan? Blijf je wachten, terwijl je problemen alleen maar erger worden? Of kom je in actie en ga je op zoek naar wat wel mogelijk is? Dit onderwerp ligt me zo na aan het hart, ik zou het echt fijn vinden als je jouw gedachten met me wil delen. Omdat ook dat weer meehelpt aan nog betere ondersteuning van mensen, ook buiten die wachtlijsten om. Dank je wel alvast als je dat via de mail met me wil delen 🙏
De agenda voor de komende weken:
Nieuw is de Masterclass Breng je Brein tot Rust overdag op dinsdag 16 november 2021 om 10.00 uur.
Dinsdagavond 7 december is dezelfde Masterclass er ook weer, dan om 19.30 uur Je kan voor allebei inschrijven met deze link Ik ontmoet je graag!
