We zitten als vanouds bij elkaar, dierbare vrienden komen eten en we verheugen ons er al dagen op. Nadat we geproost hebben op het leven en onze vriendschap zegt mijn vriendin: ‘Ik geniet altijd zo van jouw mails, ze lezen zo ontzettend makkelijk’. Ik vertel haar dat ik daar oprecht blij mee ben, maar dat het me wekelijks best tijd en energie kost om te schrijven. ‘Dat lees je er helemaal niet aan af’ zegt ze, ‘het is alsof je heel makkelijk schrijft’. Ok, dit wordt een bericht ‘on fire’.
Ik ga er bloedeerlijk over zijn, dat schrijven gaat niet altijd vanzelf en vloeiend! Inmiddels weet ik dat ons brein makkelijk positieve eigenschappen aan een ander toewijst, bij de ander gaat alles makkelijk en beter. Terwijl we over onszelf superkritisch zijn! Geloof me, ik herken dat maar al te goed. Perfectionisme en controle willen hebben is mij niet vreemd en ik kan, zeker als ik onder druk sta, mijn allergrootste zelfcriticus zijn. Veel van mijn klanten vertellen hetzelfde verhaal, dat hun hoofd niet stilstaat met alles wat ze moeten doen, de stress en spanning die het oplevert als ze dat niet lukt. Wat doen we onszelf toch aan!
Natuurlijk heb ik van mijn coaches geleerd dat mijn wekelijkse mails onderdeel zijn van de bedrijfsvoering. Ik kreeg lange tijd de woorden mijn pen niet uit, omdat ik aan het punaisepoetsen was. Echt, woorden wegen, bereik ik zo wel de klanten die ik graag wilde bereiken? Ik wilde het doen ‘zoals het heurt’, de druk in mijn brein nam toe. Zwoegend en ploeterend woorden op papier krijgen, het kon zoveel tijd in beslag nemen. Het allerergste was, ik vond schrijven helemaal niet leuk meer. En dat terwijl ik dat al van jongs af aan zo graag deed, wat zonde!
Op de dag dat mijn mail aan jullie verzonden wordt, kan ik zien hoeveel mensen de mail hebben gelezen. Soms zit daar een mail tussen die minder gelezen wordt en soms triggert dat mijn brein. Ga ik hier wekelijks mee door? Wil ik wel op social media blijven posten? Kan ik mijn tijd en energie niet beter in andere dingen steken? Dat volledige Urker mannenkoor tettert soms in mijn hoofd, met op de achtergrond het Volendams operakoor. Als de druk maar hoog genoeg oploopt, blokkeert het mijn creativiteit en plezier. Herkenbaar voor je?
Gelukkig weet ik hoe ik dat koor stil moet krijgen. Als ik blijf luisteren naar wat die stemmen me te zeggen hebben, blijf ik me klein houden. Doe ik niet wat ik het allerliefste doe, lezen, schrijven, helen. Dat vraagt zelfleiderschap, diep ademhalen en vervolgens besluiten te nemen. En pak ik ’t voltallige koor aan: ‘Dank jullie wel voor jullie adviezen, maar ik kies ervoor om er niet naar te luisteren, doei!’ Als ik afstem op mijn eigen stem, mijn eigen taal en verhaal, wordt het rustig in mijn brein. Het is wat ik mijn klanten leer, zodat ook zij met meer vrijheid datgene kunnen doen, waar ze zingeving en voldoening in vinden.
Vanuit zelfleiderschap nam ik mijn besluit: Ik wil dat al mijn mails, blogs en berichten op social media een inspiratie en heling zijn voor diegenen die het lezen. Vanuit dat Heilige Vuur kan ik wél schrijven en me onthechten of mensen het ook daadwerkelijk lezen. Doordat het rustig werd in mijn brein, ging de handrem ervan af en kon ik mijn eigen innerlijke stem weer horen. Dit is wat ik te doen heb, ongeacht of anderen dat lezen.
Als kind leerde ik afstemmen op ‘hoe het heurt’, ik heb dat heel mijn leven gedaan. In mijn werk in de GGZ, met alle wet en regelgeving, angstig dat wanneer ik mijn kop boven het maaiveld uitstak, die eraf gehakt zou worden. Laat staan dat ik écht voor mijn mening uit durfde te komen. Voegen en klein maken, dat was mijn strategie. Totdat het ging schuren, zeer doen en ik telkens maar bezig was om nog een training, een cursus te doen, want gadver, het was allemaal nog niet goed genoeg. Al die spreekkoren, woorden en taal die niet eens de mijne waren, maar een echo uit mijn verleden. Die oude patronen kunnen ons leven danig verzieken. Zorgen dat we alsmaar harder gaan rennen, want het beloofde succes lonkt. Been there, done that!
Dit is het verhaal van veel vrouwen, het mijne en van zoveel vrouwen die ik ontmoette. Gevormd in een maatschappij waarin mannen de hoofdrol spelen en vrouwen geneigd zijn om zich klein te maken. Zich niet uit durven spreken, twijfelen aan zichzelf. Het is ons zo al eeuwenlang geleerd.
Dat is eeuwig zonde, ieder mens is uniek en we hebben iets in de wereld te zetten! Ik realiseer me dat mijn Heilig Vuur ontbrandt als ik vrouwen mag ondersteunen om hun oude shit en trauma los te laten, zodat ze datgene in de wereld kunnen zetten waarvoor ze bedoeld zijn. Anderen aanraken om dat ook te doen. En kleur ik dus buiten de lijnen van de standaard GGZ, door holistisch te werken. Ik merk dat dit bij veel mensen resoneert en dat daar ook behoefte aan is.
Dat heilige vuur zet ik ook in voor mijn gratis Masterclass Breng je Brein tot Rust (meer info vind je hier), die ik met regelmaat geef. Ook niet ‘zoals het heurt’ als GZ-psycholoog, maar wél een manier om veel meer mensen te bereiken dan alleen in mijn praktijk. Mijn Heilig Vuur ontstaat als ik mag delen, omdat ik aan alles voel dat kennis van het brein en hoe dat werkt, van grote invloed kan zijn op het geluk en welzijn van mensen. Hoe meer we leren daarmee om te gaan, onze oude patronen leren herkennen en ze om te buigen naar levenskracht, hoe mooier onze wereld wordt. En daar gooi ik heel graag, zoals mijn moeder het zei ‘mijn kont tegen de krib’. Omdat er een wereld te winnen is, holos betekent immers volledig, geheel. En werk ik met liefde als holistisch GZ-psycholoog, buiten gebaande paden, om jou verder te helpen op jouw pad.
Mocht deze blog je raken, voel je dat daarover met mij in contact zou willen komen, mail me dan gerust, ik denk graag met je mee!
Warme groet, laten we samen de wereld mooier maken 🌟✨🙏
Monique
