Er was eens een meisje dat grote dromen had……zo zou dit verhaal kunnen beginnen. Maar ik zie mijn klant slikken, ze had het zich zó anders voorgesteld. Ze vertelde dat ze had gedacht, dat wanneer haar kinderen naar het middelbaar onderwijs zouden gaan, ze eindelijk meer tijd vrij zou kunnen maken voor haar eigen dromen. Al haalt de rauwe realiteit vandaag de glansrand daarvan af. Ze heeft zich in mijn psychologiepraktijk aangemeld wegens het vermoeden van het bestaan van burn-out klachten, zo stond in haar verwijsbrief.
Haar tijd voor haar dromen lijkt eindelijk gekomen, nu ook haar jongste deze zomer naar het middelbaar onderwijs gaat. Toch jaagt sinds begin dit jaar steeds vaker een vaag misselijk gevoel door haar maagstreek. Slapen is al langere tijd een probleem, de opvoeding van de kinderen en ook nog werken bleek veel uitdagender dan gedacht.
Haar baan in het onderwijs is er één met veel taken en verplichtingen, ze houdt zielsveel van haar werk met leerlingen. Alle beslommeringen er omheen en de hoge werkdruk maken dat de grenzen al langere tijd vervagen. Gevoed door extra stress in de afgelopen Corona jaren, is ze ze zonder dat ze er erg in had, langzaam op een glijbaan geland die via de haltes overbelast, overprikkeld en vermoeid, uiteindelijk is geëindigd op het eindstation uitgeput. Ze zit voor me en zegt: ‘Monique, HOE komt ik hieruit? Ik kan het niet uitstaan dat dit mij nu overkomt, dit moet zo snel als mogelijk weg!’
Ik vroeg haar om haar droom met mij te delen en langzaam begint ze te vertellen. ‘Op school droomde ik tijdens de les altijd weg, keek ik liever naar buiten wat daar gebeurde. Ik vond er niks aan met rekenen, maar als we een opstel mochten schrijven, dan ging ik helemaal los. Ik kon ’t best goed, haalde er mooie cijfers mee en vond het heerlijk om mijn dagdromen op papier te zetten. Met mijn verjaardag kreeg ik een mooie vulpen, ik was er dol op om daarmee te schrijven’. Ze kijkt me indringend aan als ik haar vraag wat ze vroeger als meisje wilde worden. Helder klinkt haar stem: ‘Ik wilde schrijfster worden’.
Haar energie keert zichtbaar terug, ik zie hoe haar brein verbinding maakt via een pad naar een verborgen herinnering. Ik zie hoe zij voor zich ziet hoe dat zou zijn. En vraag haar: Wat zorgde ervoor dat je die droom kwijtraakte? Haar gezicht verstrakt en ze vertelt dat ze zelf op het middelbaar onderwijs een vreselijk nare leraar Nederlands had. Die overal kritiek op had, wat ze ook schreef.
Ze was gaan geloven dat haar schrijven waardeloos was, omdat er één iemand genadeloos kritiek leverde op wat zij zo met liefde deed. Woorden die pijn deden, verstrekten de afwijzing die ze voelde. Het was weer niet goed genoeg, onbewust was ze ook in dit laatste gaan geloven.
Ik vertel over dromenstelers en kijk in haar verbaasde ogen. ‘Als kind hebben we zoveel dromen, zijn we onbevangen en delen we ze met de mensen om ons heen. Waarbij de opmerkingen je om de oren kunnen vliegen, ‘hoe kan je nou je brood verdienen met boeken schrijven?’ Of nog erger, dat je volledig wordt afgekraakt worden door die leraar van jou! Ik zie haar ogen groter worden als ik zeg, ‘op het moment dat je gelooft dat de ander gelijk heeft, ben je je geloof in jezelf en vooral ook je droom kwijt’. Iemand anders is er met je energie en droom vandoor gegaan’.
We maakten een plan om haar droom terug te halen. We werkten in onze sessies aan het helen van de pijn die de afwijzing veroorzaakte, waardoor ze zich nooit goed genoeg voelde. Omdat het geheim altijd in de actie schuilt, gaf ik haar de opdracht mee om een nieuwe vulpen te kopen met een mooi notitieboek. Met daarbij de vraag om iedere dag 10 minuten te gaan schrijven en gaf haar daarvoor een oefening mee. Ze nam haar eerste stap en schreef iedere dag 10 minuten. En vertelde me dat die zo kleine stap, haar energie en plezier in haar leven terugbrengen.
Ze leefde nog lang en gelukkig zou de meest briljant laatste zin zijn voor deze blog, maar ik weet als geen ander dat een eerste stap zetten om je droom te gaan leven, de meest belangrijke is. En de meest lastige! Zo’n eerste stap, al is die nog zo klein, creëert beweging om dromen waar te maken.
Ik ben zo benieuwd waar jij van droomt, waar laat jij je nog tegenhouden? Als je dat in de mail met me wilt delen, reageer ik met liefde terug om te kijken of ik je kan inspireren met die eerste stap!
Warme groet, ik wens je een mooie week toe 💚🌟
Monique
